Auteur: NicoenArja

Reisstress en Caribische ontspannenheid

Daar stonden we dan…op Schiphol. Weken/maanden naar toegeleefd en nu was het zover! Het voelde onwerkelijk, we zaten vol adrenaline en zagen tegen het afscheid op maar ook uit naar het moment waarop we de lucht in zouden gaan en deze tijd kunnen afsluiten.

• 

• 

• 

Dikke knuffels, tranen, laatste woorden en nog een zwaai en daar gingen we. Onze 10 koffers waren ingecheckt en met 4 kleine handbagage koffers en 1 rugtas op naar de gate. Nog even een wc bezoek en langzaam maar zeker kwam de gate in zicht. ‘Zijn jullie de familie Timmerman?’. ‘Ja’, antwoorde ik. Wat bleek? Nog een kwartier…dan zou het vliegtuig weg zijn. Oeps! In stijl verlieten we Nederland, zelfs op Schiphol kwamen we laat:S. Omdat we zo laat waren kon helaas niet alle handbagage mee als handbagage. Zo goed voorbereid, maar op het laatst dan toch heel snel beslissen wat je echt nodig hebt de 10 uur durende vlucht. Oeps, slik…stress, huilende kinderen en weer verder.

• 

• 

Achteraf gezien was het prima te doen met maar 1 koffer en een rugzak. Iedereen had z’n eigen schermpje waardoor het speelgoed in de koffer bijna onaangeraakt de Dominicaanse Republiek binnenvloog. Zo zie je maar weer…we kunnen ons zo goed voorbereiden maar dingen lopen altijd anders!

Een tussenstop op Madrid gaf wat tijd om een lekker ijsje te kopen en deze keer waren we goed op tijd bij de gate. In het vliegtuig bleken we allemaal een eigen schermpje te hebben met filmpjes. Wat een pret! Timo vond het na een tijdje genoeg en viel op schoot in slaap. Anna weigerde te slapen, maar nét voor de landing viel ze uiteindelijk toch nog in slaap:D.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Eenmaal aangekomen op de Dominaanse Republiek maakten we voor het eerst kennis met de Caribische cultuur. We kwamen in een rij terecht voor de douane, dat zou nog wel even duren! Het was ondertussen 8 uur lokale tijd (2 uur ’s nachts Nederlandse tijd). De kinderen waren best moe, maar vermaakten zich aardig. Ze vonden een ander vriendje in de rij en na een tijdje mochten we in de rij voor kleine kinderen staan die heel ietsje sneller ging:). Toen we eenmaal door de douane heen waren haalden we onze koffers op. Dit was best een uitdaging, want we hadden wel 3 karren nodig en hadden handen tekort. We kwamen in een hal met heeeeel veel mannen die graag onze chauffeur wilde zijn maar er was al een taxi geregeld. Helemaal achteraan stond een man met het bordje met onze naam er op. Toen hij al onze koffers zag haalde hij snel even een grote bus bij zijn collega en binnen een half uur waren we in het hotel. Nico en Timo mochten samen op een kamer aan de ene kant van de gang en de meiden samen aan (helemaal) de andere kant van de gang. We lagen er om 10.00 lokale tijd in (4.00 ’s nachts NL tijd) en sliepen heel snel. Om 3.00 lokale tijd ging de wekker al weer en brachten we met z’n allen alle 15 koffers naar beneden. De chauffeur stond ons gelukkig al op te wachten. Aangezien we vanaf een ander  vliegveld het land zouden verlaten betekende dat een uurtje rijden. Helaas was het donker en zagen we dus niks van het landschap. 

• 

• 

Waren we op Schiphol te laat, hier waren we veel te vroeg. Het vliegveld zat nog op slot dus dat betekende wachten. We maakte kennis met het relaxe van de Caribische cultuur. Regelmatig kwam er iemand van het personeel even voelen of de deur al open was, maar vervolgens liepen ze ook weer weg. Na een tijd wachten ging de deur open en gingen we in de rij staan. Ook hier was er echt geen haast. Eerst kwam er een stoel, een half uur later iemand die wat labels maakte en na heel lang verscheen de juiste mevrouw die ons vertelde dat die koffers echt niet allemaal in het vliegtuig zouden  passen omdat er vandaag met een klein toestel gevlogen werd. Morgen konden ze mee, want dan vloog er een groter toestel. We besloten snel dat we vooral de kledingkoffers nodig hadden en de rest dus hier zouden achterlaten. Na de douane namen we plaats op een stoel en keken hoe laat het was, ‘oeps’ al kwart voor 8 dat betekende dat het vliegtuig zou gaan. Er ontstond wat stress maar toen we er achter kwamen dat er meerdere mensen zaten te wachten op hetzelfde vliegtuig werden we wat rustiger. Na een tijdje werden we gehaald en mochten we achter de mevrouw aan lopen naar het vliegtuig toe. Inderdaad een heel klein vliegtuig! Het was een mooie vlucht, het vliegtuig maakte wel een enorme herrie maar de piloten leken zich er niet druk om te maken dus wij zijn er voor het gemak ook maar vanuit gegaan dat het er gewoon bij hoorde. We genoten van het prachtige uitzicht over de oceaan en niet veel later waren we in Haïti. 

• 

• 

• 

Wat een warm welkom! Phillis, onze gastvrouw, onthaalde ons heel vriendelijk bij haar prachtige gasthuis. Op het vliegveld zelf werden we door David, manager van MAF Haïti, door de douane gesleept en naar het gasthuis gebracht. Phillis vroeg al vrij snel of we ontbeten hadden waarbij we ontkennend antwoorden. We hadden eigenlijk best trek aangezien we al bijna 24 uur geen fatsoenlijke maaltijd op hadden. Er werd binnen no time een heerlijk ontbijt klaar gemaakt en we genoten er enorm van! Na het ontbijt ontdekten we de prachtige tuin, de hangmatten, de huisdieren en onze kamer. We ruimden onze spullen op en lagen om 6 uur allemaal op bed…helemaal uitgeput. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De eerste ochtenden was het rond 4 uur dat we wakker werden aangezien we nog moesten wennen aan de nieuwe tijd. Voor ons helemaal niet zo erg want het leven  hier begint vroeger. Rond 6 uur staat het personeel aan de poort waarbij de honden als deurbel dienen.  Als er een auto  of een persoon voor de deur stond begonnen de honden zo hard te blaffen dat iedereen wist dat de deur moest worden opengedaan. Het personeel bestond uit verschillende mensen die allemaal een eigen taak hebben.

Zo is er John de tuinman die elke dag begint met het vegen van de tuin. Alle blaadjes worden weggeveegd. Wij hadden ons eigenlijk nog nooit gerealiseerd dat doordat je geen seizoenen hebt in de tropen, de bladeren het hele jaar door van de bomen vallen. Als John geluk had (of pech:)) hielpen Anna en Timo hem mee. Dan had je Fritz, de chauffeur, die elke dag om 9.00 aankwam en de auto goed wist te besturen in het drukke en chaotische verkeer in Haïti. Fritz heeft een hele lieve dochter van 8, Flora. Zij kwam een paar keer mee zodat Lotte een vriendinnetje had. Ze hebben zich super vermaakt en dat was erg leuk om te zien. Omdat Flora alleen maar Creools (Lijkt op Frans) kan praten (net als al het personeel overigens) maakte de meiden gebruik van hun handen of van google translate. Dat leverde soms hilarische vertalingen op zoals de tablet aan de kip opladen e.d.:)

• 

• 

• 

Dan had je mevrouw Rosma, die elke dag het hele huis schoonmaakte. Elke morgen ruimde ze de troep op die onze kinderen (schaam schaam) veroorzaakten. Mevrouw Lusilanne maakte elke dag heerlijk eten klaar. In de ochtend was dat elke keer een verassing. De pancakes waren erg favourite, net als haar wentelteefjes, gekookte eieren, havermout en rijstepap. ’s Avonds aten we vaak een Amerikaans recept met Haïtiaans tintje of precies andersom:). Het was een uitdaging voor Anna en Timo om er iets van te eten, dat maakte het voor ons ook een uitdaging om de maaltijd gezellig te houden en te kletsen met de andere gasten maar dat hoort nu eenmaal bij de leeftijd:). Wij genoten overigens wel van het eten en het uitproberen van de verschillende recepten.

• 

• 

Er waren verschillende andere gasten in het gasthuis. We hebben een paar dagen opgetrokken met twee oudere Amerikaanse dames die in het bestuur zitten van een Engelse school in Haïti. Haïti is erg arm en onderwijs kost veel geld waardoor kinderen vaak thuis worden gehouden. Dichtbij het gasthuis zit een internationale school, opgericht door Amerikanen. Het Amerikaanse bestuur zorgt voor support vanuit Amerika waardoor kinderen en jongeren de kans krijgen naar school te gaan en Engels te leren. De kans op een baan wordt hierdoor een stuk groter, doordat ze én onderwijs hebben gehad én Engels kennen. 

Een van de studenten die hier heen gaat is Michaelson. Samen met Michel woonde hij in een weeshuis omdat hun ouders niet meer leven. Maribel, een Amerikaanse vrouw, kwam hen een tiental jaar geleden tegen bij een bezoek aan Haïti. Ze besloot de jongens te adopteren. Een moeizaam proces in Haïti. Er wordt veel papierwerk gevraagd, weinig begeleiding, er wordt veel geld gevraagd en het gaat enorm traag. Het resultaat? Adoptie mislukt…Maribel leerde Phillis kennen en besloot de jongens bij haar in huis te plaatsen, dit te betalen en onderwijs te betalen. Maribel bezoekt de jongens zo vaak mogelijk en zodoende was ook zij gast in het gasthuis tijdens dezelfde periode. Net als Maribel heeft Phillis zelf ook geprobeerd een tweetal jongens te adopteren. Helaas is dit ook mislukt, maar heeft ze haar twee ‘zoons’ wel financieel ondersteund en in huis genomen. Een van hen is Fritz, de chauffeur. De ander is Jeaneight, een hele sympatieke jongen met wie we regelmatig konden kletsen. Zijn naam heeft wel iets bijzonders. Zijn vader is met drie verschillende vrouwen getrouwd, iets wat veel voorkomt in Haïti. Jeaneight vertelde dat de vrouwen om en om zwanger waren. Hij is het achtste kind van zijn vader en aangezien namen onthouden een uitdaging werd is er gekozen voor Jeaneight. Toen Jeaneight er achter kwam dat hij een Engelse naam heeft is hij Engels gaan leren. Hij heeft goed onderwijs gehad en heeft veel doorzettingsvermogen. Hierdoor is hij momenteel bezig met een rechtenstudie . Hij studeert erg hard en wil zich graag in gaan zetten voor zijn land. Hij hoopt zich in te zetten zodat processen zonder fraude plaats zullen vinden en er echt recht kan komen in zijn land.

• 

• 

Een van de eerste vragen die Nico van Jeaneight kreeg was: hoe wist je dat Arja het was:)) Daar moest Nico natuurlijk erg lang over na denken. We vonden het interessant te merken dat de mensen in Haïti ook redelijk direct kunnen zijn. Dat hadden we niet zo verwacht. Zo kreeg Nico een andere keer van iemand als eerste vraag: ‘is Jezus jouw verlosser?’. Het leverde een mooi gesprek op!

Nico is 5 dagen naar het MAF kantoor geweest om daar kennis te maken met het programma en te kijken of hij zich in kon zetten, met name op het gebied van IT. Nadat hij een keer meegevlogen is (ontzettend mooi!) is hij meegeweest om wat onderdelen aan te schaffen voor een systeem voor de stroomvoorziening. Weer een kennismaking met het opbrengen van geduld. Naast dat het verkeer erg druk is, duurt het in de winkel ook erg lang voordat je gevonden hebt wat je zocht en voordat je ermee buiten staat.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het was mooi dat Nico ook training kon geven en vragen kon beantwoorden over het programma waar hij al een aantal jaren aan werkt: Wingman. Dit programma wordt erg veel gebruikt op het veld, voor zowel planning als het bijhouden van allemaal verschillende operationele gegevens. De laatste jaren is er erg hard gewerkt om dit programma om het helemaal web gebaseerd te maken. in Haïti gebruiken ze de webversie nog maar heel beperkt. Nico heeft d.m.v. training de voordelen uitgelegd en de werkwijze van de nieuwere versie. Mooi om dit te kunnen doen!

Eerlijk gezegd was het af en toe best een uitdaging voor Arja en de kinderen. Aangezien het te onveilig is in Haïti om alleen over straat te gaan betekende dat veel binnen de muren van het gasthuis en de tuin. We deden wat schoolwerk, knutselden veel, Timo speelde graag met de jongens voetbal maar we namen ook heel graag de uitnodigingen aan die we kregen van mensen die we ontmoetten. Phillis nam ons twee keer mee naar de English gospel class op zaterdag. Ze leert de jongeren Engels door middel van bijbelstudie. Wij hebben ze een lesje Nederlands gegeven en zij ons een lesje Creools. Hier was ook een speeltuin waar Phillis ons een aantal keer bracht, zodat de kinderen daar konden spelen. In de kerk, op zondag, ontmoetten we twee andere MAF families. We werden door hen uitgenodigd. Heel fijn om een middag ergens anders door te brengen, de kinderen zoveel plezier te zien hebben met elkaar en het leven van een MAF gezin op het veld te leren kennen. We werden er erg enthousiast van! De kinderen genoten van het zwembad die opstond bij een van de families, van alle verschillende dieren, de manage waar we een kijkje mochten nemen en de tuinen waar ze heerlijk konden spelen.

We kijken terug op een hele leerzame, mooie en uitdagende tijd in Haïti. Het is erg interessant om een ander land te leren kennen, de mensen die er wonen en ook zoveel mooie verhalen te horen. Het is ook goed om kennis te maken met een MAF programma en met eigen ogen te zien dat een MAF programma zoveel verschil maakt in een land als Haïti. Dit motiveert weer extra!

Hoekbank

Vanuit een hoekbank in Zeeland bekijk ik welke lessen we ook alweer gehad hebben in de 5e module. Een hoekbank! Daar konden we bij de bijbelschool alleen maar over dromen en nu zitten we er op. Wat zijn de weken voorbij gevlogen en wat voelt het onwerkelijk dat  de cursus al weer achter de rug is!

De vijfde module was voor ons eigenlijk de interessantste van allemaal. Het thema is ‘integral mission’ oftewel integrale zending. Een woord waar we ons nog niet heel veel bij voor konden stellen voor de cursus, maar waar we nu wel een preek over kunnen houden. De verschillende vakken waren erg interessant, zeker ook omdat het wat dieper ging en ook echt issues behandelden waarbij verschillende dingen bij elkaar kwamen.

Allereerst eens even integrale zending. Waar denken we dan aan? Om het te verduidelijken hebben we het volgende plaatje van de powerpoint gebruikt:

• 

In dit plaatje gaat het om vanuit welke benadering je als christen op andere mensen afstapt. Gaat het je om wat je vertelt of om wat je doet? Natuurlijk weten we dat het niet alleen maar woorden of alleen daden zijn maar dat het een samensmelting moet zijn van alles bij elkaar. Toch werd ons dat de afgelopen weken nog weer veel duidelijker: er hangen zoveel dingen samen met elkaar. Als christen ben je een persoon en door alles heen mag duidelijk worden dat je christen bent. Het perspectief waar vanuit je handelt is belangrijk. We zijn samen erg enthousiast geworden van de hele benadering van integrale zending en willen u het liefst meenemen door alle theorie om ons enthousiasme te delen en door te geven. Helaas gaat dat niet lukken in deze blog, maar vraag ons er gerust eens naar.

Een ander thema wat behandelt werd en wat ons erg aanspreekt is armoede. We doken met elkaar in wat de bijbel zegt over armoede, maar ook de verschillende oorzaken. Heel interessant, want hoe ontstaat armoede en wat is de gouden tip? Nu, onze docent deelde al vrij snel mee dat die gouden tip er niet is. Dit heeft te maken met het hele systeem:

• 

Armoede kan niet alleen worden opgelost door iemand geld te geven, heel vaak heeft het te maken met een heel systeem waar niet 1 specifieke oplossing voor is. Veel mensen die in armoede leven hebben ook te maken met het feit dat ze geen toegang hebben tot alle informatie waar wij wel toegang tot hebben, daarnaast zijn mensen vaak kwetsbaarder waardoor ze niet alleen op materialistisch vlak maar ook op andere vlakken problemen ondervinden enz. enz. Ook armoede is een resultaat van relaties die niet werken, het niet harmonieus zijn van de samenleving, armoede is de afwezigheid van shalom. Shalom: een woord wat we de laatste weken veel voorbij hoorden komen. Shalom is niet alleen vrede in de zin van geen oorlog, maar veel meer dan dat. Shalom is waar God het allemaal voor bedoeld heeft. Een van de teksten die we bestudeerden in de les over armoede was Micha 4, waarin er wordt gesproken over vrede, shalom en rechtvaardigheid. Het trof ons: iedereen zal zitten onder zijn eigen vijgenboom(bezit, levensonderhoud, rust). Armoede is een van de vele gevolgen van de verbroken relaties door de zondeval. Maar God maakt alles nieuw: er zal geen onrecht meer zijn als Jezus terug komt!

• 

In relatie met armoede kwam de volgende ‘formule’ voorbij:

‘When helping hurts’ (Wanneer hulp pijn doet)

Material definition of poverty + ‘god-complexes’ of the materially non-poor + feelings of inferiority of materially poor = harm to both materially poor & non poor

Kort gezegd komt het neer op het volgende: helpen doet pijn als we uitgaan van een materiële definitie van armoede + ervan uitgaan dat wij degene zijn die eens even komen helpen + een minderwaardigheidsgevoel bij de armen. Dit levert schade op aan zowel armen als de niet armen.

Deze lessen hebben ons beeld verbreed, veel kennis hebben we al wel eens eerder gehoord, maar het heeft ons verrijkt om vanuit de bijbel en met elkaar een onderwerp goed uit te diepen. Het geeft niet altijd antwoorden, maar het helpt ons om kritisch naar ons zelf te kijken en vanuit die houding als integrale zendeling op pad te gaan.

Een ander onderwerp dat ons aansprak in het kader van integrale zending is ‘creation care’. Zorg voor de schepping. We weten als christen dat God de aarde heeft gemaakt en dat we rentmeester zijn. Maar wij zagen dit stukje vaak een beetje los staan van ons zelf. We scheiden netjes ons afval, we zorgen dat er geen afval op de straat terecht komt en we letten een beetje op ons energie en stroomverbruik. Maar vanuit welke motivatie doen we het? Doen we het omdat we er van overtuigd zijn dat God het van ons vraagt? Of doen we het omdat God deze wereld ontzettend mooi heeft gemaakt, waarbij vervolgens de relatie is verstoord, tussen mens en schepping, Jezus is gekomen om redding te brengen en God alles nieuw maakt met als doel Shalom: ook op aarde. Het is ons duidelijk geworden dat ook de zorg voor de schepping vanuit een echte innerlijke overtuiging hoort te komen. Ik las ergens: Het punt is niet om ons farizeeërs te maken door wetten te creëren die we moeten volgen om zo goed voor de schepping te zorgen, maar om ons aan te moedigen tot eenvoudige, maar oneindig rijkere en creatievere manieren van leven vanuit een innerlijke overtuiging. Die innerlijke overtuiging komt van de Heilige Geest die in ons werkt om ons nieuw te maken.

• 

• 

Jullie merken vast wel dat we erg enthousiast zijn en graag alles willen delen omdat het ons heeft aangespoord en gemotiveerd. We zouden nog wel uren kunnen schrijven over alle onderwerpen die we hebben behandeld, maar dan zou de blog wel erg lang worden.

Niet alleen wij maakten zulke interessante lessen mee, ook de kinderen mochten naar school! De Engelse scholen gingen namelijk open, net twee weken voor ons vertrek. Het was voor ons erg lastig om te beslissen of we de kinderen nog naar school zouden doen, maar aangezien ze het erg graag wilden en het ons wat meer rust zou geven besloten we het te proberen. De donderdag voor de opening mochten we een kijkje komen nemen. De kinderen vonden het erg spannend, zeker Lotte zag er toch ook wel tegenop. Anna zou namelijk samen met Linde, een ander Nederlands meisje, in dezelfde klas komen. Lotte zou ‘alleen’ naar de klas moeten. Toch wilde ze het graag proberen en daarom vertrokken we maandag naar school. Om 3 uur haalden we ze op, we waren erg nieuwsgierig, maar het was heel goed gegaan. Lotte had zelfs al een vriendinnetje. Ze heeft hier de twee weken bij school erg veel mee gespeeld en had het erg naar haar zin. Anna had het ook erg goed, al vond ze het ook heerlijk om weer thuis te zijn. Aan het eind van de twee weken kregen ze een mooie afscheidskaart en van de juf van Anna kregen we een verslag met daarin alle observaties. Dit was erg leuk om te lezen en we kregen zo wat meer beeld bij wat ze in de klas allemaal heeft gedaan.

• 

• 

Net voor de school open ging hadden we een verjaardag! Timo werd 3! Wat een feest is dat, met zoveel mensen je verjaardag vieren, het was een bijzondere dag. Hij is enorm verwend, er werd voor hem gezongen in de maple hall en ’s middags hebben we buiten taartjes uitgedeeld. We hebben er met elkaar erg van genoten.

• 

• 

• 

De laatste week werd gevuld met presentaties vanuit de studenten. We hebben allemaal een research project gedaan en mochten 20 minuten hierover presenteren. Een interessante week, want iedereen had weer een heel ander onderwerp. Het koste ons best wat tijd om deze presentatie voor te bereiden, omdat we ons graag goed wilden verdiepen. Het hielp ons daarom dat de kinderen naar school gingen, waardoor we meer tijd hadden om ons voor te bereiden.

• 

Na alle presentaties hebben we een laatste afsluitochtend gehad waarop we terugkeken naar de afgelopen weken. Wat hebben we veel gedaan! We hebben onder meer 6 verschillende kerken bezocht (via zoom), naar elkaars levensverhaal geluisterd, heel veel verschillende lessen gedaan, een hele gezellige dansmiddag gehad (via zoom:)) en als laatste onze presentaties. We kijken terug op een hele leerzame tijd. Wat hebben we ook genoten van het community leven. Het is zo mooi en leuk om met zoveel verschillende mensen samen te leven. Als afsluiting hebben we met een aantal gezinnen een BBQ gehad. We hebben heerlijk worstjes, hamburgers, en salades gegeten en voor de kinderen waren er natuurlijk heerlijke marshmallows. De laatste dag zijn we bij veel mensen langs geweest om goodbye te zeggen. Wat was dat moeilijk! Veel mensen die we goed hebben leren kennen en die we waarschijnlijk niet meer terug gaan zien. Tegelijkertijd zagen we er met z’n allen naar uit om naar Nederland te gaan. Nadat we alles ingepakt en schoongemaakt hadden stapten we om 8 uur ’s avonds de auto in. De kinderen namen afscheid van hun vriendjes en alle studenten en daar werden we toch ook wel echt verdrietig van. Dit onderdeel zullen we de komende tijd vaker mee gaan maken.

• 

• 

• 

• 

• 

Na een tocht van ruim een uur kwamen we bij de nachtboot aan en werden we zowaar toegelaten. We hebben onze hut opgezocht en zijn allemaal in bed gaan liggen. Dat was toch wel bijzonder, slapen terwijl je vaart! De kids en wij sliepen vrij snel en werden wakker van een mevrouw die omriep dat we in de buurt van Nederland waren. Nog slaperig kleedden we ons aan om vervolgens op het dek te gaan kijken of we opa en oma al zagen staan. Helaas zagen we ze niet, maar nadat we de boot afreden zagen we ze al vrij snel. Wat fijn om weer bekende gezichten te zien! Na een heerlijk ontbijt reden we naar ons tijdelijke huis in Zeeland.

• 

• 

Aangekomen voelden we ons ontzettend dankbaar: wat een heerlijke plek om even op ‘adem’ te komen! Het huis waar we tijdelijk in zitten is van een echtpaar die dit speciaal voor zendelingen beschikbaar stelt. We voelen ons enorm dankbaar voor dit plekje en genieten erg! Het is een grote verandering, van 2 kamertjes naar een huis met veel meer ruimte. We hebben een grote ‘to do list’ voor de komende weken, maar kunnen wel iets meer onze eigen tijd indelen waardoor het wat minder intensief zal zijn.

The monkey and the fish

We hebben weer een module afgerond en daarom een nieuwe blog!

De titel van deze module is “Relating and integrating accross cultures” (Relatie en integratie tussen culturen). Het gaat dus over interculturele relaties en hoe we deze op een goede manier krijgen en onderhouden. Om dit te illustreren een kort verhaaltje dat we tijdens de les voorgelegd kregen:

Door een tyfoon was een aap op een eiland gestrand. Op een veilige, beschermde plek aan de kust, terwijl hij wachtte tot het woeste water zich terugtrok, zag hij een vis tegen de stroom in zwemmen.

Het leek de aap dat de vis in moeilijkheden zat en hulp nodig had. Omdat hij een goed hart had, besloot de aap de vis te helpen.

Een boom bungelde gevaarlijk over de plek waar de vis in moeilijkheden zat. Met een aanzienlijk risico voor zichzelf, bewoog de aap zich ver op een tak van een boom, reikte naar beneden en griste de vis uit het dreigende water.

Onmiddellijk haastte hij zich terug naar de veiligheid van zijn schuilplaats en legde de vis voorzichtig op droge grond. Een paar ogenblikken toonde de vis opwinding, maar viel al snel in een vredige rust.

Vreugde en voldoening vervulde de aap. Hij had met succes een ander wezen geholpen

Er is veel onderzoek gedaan naar hoe zendelingen in het verleden ontvangen zijn door de inwoners van het gastland. Was iedereen blij met de komst van de zendelingen en waren zendelingen altijd effectief? Helaas niet: Hoewel de zendelingen meestal goede bedoelingen hadden kwam dit niet altijd zo over. Zendelingen werden  nogal eens gezien als arrogant, alsof ze alles beter wisten en alsof ze zich beter voelden dan de lokale bevolking. Dat is uiteraard het laatste wat wij willen doen en daarom is het zo belangrijk om deze training te volgen. Relaties met de mensen waar we tussen gaan wonen dus, maar ook de relaties binnen  het team, het gezin en het huwelijk werden behandeld.  Al deze relaties worden anders en komen onder druk te staan door allerlei verschillende oorzaken zoals verschillende waarden en normen, cultuur stress, prestatie druk en noem maar op. Er kunnen dus maar zo ook conflicten ontstaan. Daarom behandelden we ook conflicten en vergeving.  Hoe ga je om met een conflict? Strijd je voor je eigen belangen of strijd je voor een compromis? En wat is vergeven eigenlijk? Uiteraard is het meeste in theorie allemaal makkelijker dan in de praktijk maar het is wel fijn om handvatten aangereikt te krijgen.

Huis(dier) en Thuis?

IIIEEAAAHHH!!!! Een enorme gil vanaf de slaapkamer. We rennen er heen om te kijken wat er aan de hand is. Als we de deur open doen, wordt dat snel duidelijk. Er is een duif de slaapkamer in gevlogen. Er zitten veel duiven rond het gebouw hier en blijkbaar ziet onze slaapkamer er warm en aanlokkelijk uit. Lotte is alleen wat minder gesteld op haar nieuwe huisdier. Terwijl Arja Lotte troost, ziet Nico nog wat bewegen op de kast. Er blijk nog een tweede duif in de slaapkamer te bivakkeren. Lotte wordt dus snel naar de gang begeleid en de duif wordt even met rust gelaten. Even later is hij vertrokken. Onze slaapkamer voldeed blijkbaar toch niet aan de wensen van dit tijdelijke huisdier.

Lotte was niet zo gesteld op de duif maar na twee maanden Engeland beginnen de kinderen hun huisdieren, maar zeker ook hun klasgenootjes wel echt te missen. De laatste tijd horen we vaker de vraag ‘Hoe lang nog?’ dan daarvoor. We merken zelf dat we ook al wel een beetje aan het aftellen zijn. Alles is nog heel interessant en we hebben het erg naar ons zin maar we kijken er wel weer naar uit om even ons eigen plekje te hebben. We realiseren ons alleen ook dat we nadat we terug zijn, maar 8! weken in Nederland zijn. In die weken zal er veel moeten gebeuren. Hopen we dat we nog met veel mensen even af kunnen spreken maar zullen we ook bijna gelijk al weer afscheid moeten nemen. Voor zover we het nu kunnen plannen staat de uitzendingsdienst op 16 Mei. We hopen dan daarna rond 1 juni echt definitief te vertrekken. Dit zal eerst naar Amerika zijn en dan rond Augustus of September naar de Indonesië. We kijken ernaar uit maar nu alles dichterbij komt zien we er ook weleens tegenop. Gelukkig gaan we niet alleen!

TCK’s

Een van de laatste lessen in deze module ging over TCKs (Third Culture Kids , Derde cultuur kinderen). Als onze kinderen straks verder opgroeien in Papua, worden ze daarmee nog geen Papoeaas maar ze blijven ook geen volledige Nederlanders. Ze groeien dus op in een gemixte derde cultuur, vandaar de naam TCKs. Wat doet dit allemaal met ze? Hoe is het voor ze om elke keer weer te verhuizen? We merken nu aan de kinderen dat ze graag weer naar huis willen, maar hoe gaan ze er straks mee om als ons huis in Indonesië is? Een van de tips die ons belangrijk lijkt: geef aandacht voor de gevoelens die er zijn bij de kinderen. Laat verdriet (en rouw) er zijn. Wij zijn snel geneigd met de leuke kanten op de proppen te komen, maar moeten leren dat binnen te houden. We krijgen veel leesvoer aangereikt bij alle lessen, zo ook in deze les. In dit onderwerp willen we ons de komende tijd meer gaan verdiepen.

• 

• 

• 

Een lesje Noors

Deze module hadden we ook een hele leuke, interactieve les. Het ging over het aanleren van een taal. Hoe kan je nu het beste een taal leren? Door te leren als een kind: de eerste 500 uur alleen maar luisteren, luisteren en luisteren. Niet zomaar saai luisteren, nee…met gebaren mag je meedoen. Om dit te illustreren kregen we van onze Noorse student een lesje Noors. Hij zei een woord, wees het aan en wij wezen het ook aan. Na een tijdje stopte hij met wijzen en moesten we het aanwijzen zonder hulp. We hebben erg veel lol gehad, de woorden blijven inderdaad ‘hangen’ als je ze vaak herhaalt en er gebaren bij gebruikt. We hopen dat we hier ons voordeel mee doen als we straks Indonesisch gaan leren.

Contextualiseren?!

Een van de laatste lessen in de module vertelde ons over de verschillende manieren die er zijn om te contextualiseren. Zo kan je jezelf helemaal kleden als de lokale mensen, zorgen dat je aan de buitenkant helemaal op ze lijkt (zover dat mogelijk is). Je kunt er ook voor kiezen om van allebei de culturen iets te nemen, maar ze wel gescheiden van elkaar te houden of je kiest ervoor om van allebei de culturen de goede dingen te nemen en ze met elkaar te combineren. Voor ons interessant om van te voren over na te denken: welke waarden en normen vinden wij belangrijk en nemen we graag mee, hoe open staan we voor de cultuur van de Indonesiërs? Een proces waarin we tijdens de weg keuzes zullen (moeten) maken. De ene keuze misschien bewuster dan de andere en de ene keuze misschien beter dan de andere.

Vakantie

Afgelopen week was het vakantie hier in Engeland. Niet voor ons, maar wel voor de kinderen. Dit gaf ons de mogelijkheid om de kinderen allemaal naar de gastouder te brengen waardoor we samen achter een scherm de les ongestoord konden volgen. Voor ons een groot verschil, omdat dit zorgde voor een veel relaxtere ochtend. Voor de kinderen wat intensiever, vooral omdat ze op hun Engels werden aangewezen. De middagen hebben we heel veel buiten besteed, het was ontzettend lekker dat de zon zo vaak scheen, het warmer was en het is hier super mooi met alle bloemetjes die in bloei staan. Heerlijk dat de lente er aan komt:)

• 

• 

• 

• 

Cultural Penguin

Ga op zoek naar een ‘culturele pinguïn’, raadt onze docent ons aan. Iemand die je helpt de andere cultuur te ontdekken, die je kan vragen naar het hoe en waarom en de dieperliggende reden. Cultuur is namelijk meer dan alleen het puntje van de ijsberg (dat wat je ziet), er liggen bepaalde waarden en soms ook religie onder. Zaken die je dus niet zomaar ziet maar waar je een pinguin voor nodig hebt die onder de ijsberg kan komen en kan uitleggen waar gebruiken  en symbolen e.d. vandaan komen.

  Een culturele pinguïn dus, het klinkt grappig maar ook als een waardevolle tip.

De module van de afgelopen twee weken draaide om cultuur en religie. ‘Wie is je buurman’ is de vraag die centraal stond. Naast allerlei verschillende modellen om uit te leggen wat een cultuur nu eigenlijk is kwamen er ook heel veel verschillende cultuuraspecten aan de orde. We mochten ook een aantal kenmerken van de Nederlandse cultuur beschrijven. Tja, wat is DE Nederlandse cultuur? In Nederland zijn er eigenlijk ook heel veel verschillende culturen, maar toch zijn er wel kenmerken die de nederlandse cultuur typeren. Zo zagen we ook dit grappig filmpje over de Engelse cultuur met kenmerken die ons nu echt wel bekend voorkomen:

We hebben ook gekeken hoe we zelf in elkaar zitten  doormiddel van het invullen van een vragenlijst. Bijvoorbeeld: ‘Plannen we vooruit op gebeurtenissen die misschien gaan komen of wachten we gewoon af, zijn we meer gericht op prestatie of op status en zijn we meer taakgericht of meer persoonsgericht?’ In kleine groepjes hebben we elkaar vervolgens bevraagd naar de achterliggende reden van ons gedrag. Waarom wil je eigenlijk graag op tijd zijn, welke waarde zit daar achter? Waarom is het zo belangrijk voor je om een taak goed af te ronden en waarom vindt je het dan acceptabel om een goede relatie met je collega daarvoor deels op te offeren? Heel interessant om dit allemaal in gedachte te houden. Als je je eigen waarden/normen snapt en je geïnteresseerd bent in waarom iemand anders doet wat hij doet en je daar voor open staat, dan ben je al een heel eind in de cross culture communicatie.

• 

• 

We stonden ook stil bij ‘culture shock’. De ‘culturele schok’  die je ervaart als je in een nieuwe cultuur terecht komt. Onderstaande grafiek laat zien hoe zo’n cultuurschok er uit kan zien:

Voor ons wel herkenbaar, ook al is Engeland niet zo ver, Toch is de cultuur wel flink anders dan de Nederlandse cultuur. We merken dat we veel afwachtender zijn dan thuis, eerst maar eens kijken hoe iets werkt en hoe mensen reageren. Dit geldt ook tijdens de les. Daarnaast is de omgeving anders, je leeft in kleine kamers en deelt veel met elkaar. Zo is het soms zoeken naar hoe je ‘gezinstijd’ creëert. Zeg je ‘nee’ tegen iemand die langs wil komen of sta je altijd open voor een gezellig praatje. We merken dat we, nu de nieuwigheid er af is, ons wel zo’n beetje na de honeymoon (huwelijksreis) fase bevinden. In het begin is alles nieuw en interessant en die adrenaline is nu wel zo’n beetje weg. Alles wordt normaal en we hebben een nieuw ‘thuis’, het voelt ook zo maar toch ben je niet helemaal ‘geland’. We zijn wat moeier, alles kost wat meer moeite en het lijkt alsof de kinderen er ook last van hebben:D. En ja…zo’n cultuurschok, kan je dat eigenlijk voorkomen? Nee, vertelt Cami (een van de docentes). De cultuurschok kan je niet voorkomen en dat moet je ook niet willen. Maar er zijn wel manieren om er mee om te gaan: doe een spelletje, kijk wat grappigs, ga sporten, houd je vast aan een paar ‘goede gewoontens’ maar het belangrijkste: weet dat je identiteit in God is! En dit laatste is iets waar we veel bij stil worden gezet de laatste tijd. Het is zo waardevol dat door alle lessen heen lessen uit de Bijbel verweven zijn. Alle lessen die gegeven worden draaien om de boodschap van de Bijbel. Erg bemoedigend!

Bemoedigingen halen we ook uit elkaar, als groep. Elke week vertelt een van de klasgenoten zijn of haar story of te wel: levensverhaal. Vorige week hoorden we het verhaal van onze Nepalese klasgenoot die uitgehuwelijkt werd aan een Nepalese man om eigenlijk als ‘huishoudster’ gehouden te worden. Ze vertelde over het verdriet en de pijn die dit veroorzaakt maar ook over haar ontzettende dankbaarheid: ze is inmiddels tot geloof gekomen, getrouwd met een Engelse man en ze runnen nu samen een kledingzaak in Nepal. Ze zetten zich samen in om kwetsbare en misbruikte vrouwen in Nepal toekomst te bieden. Het verhaal raakte ons, vooral de manier waarop ze haar dankbaarheid uitte, maar ook hoe ze zich inzet om anderen te vertellen over Jezus.

De tweede week van de module gaat over verschillende religies. We besteedden elke dag aan een andere wereldgodsdienst. Voor ons heel interessant, want zoveel weten we daar nog niet van. Naast de Islam, het Boedisme en Hindoeisme kwamen ook volksgodsdiensten/inheemse godsdiensten aan de orde. Het leverde interessante vraagstukken op. Wat doe je als er in een dorp een virus heerst en er geloofd wordt dat er geofferd moet worden aan de watergod? Er wordt geld opgehaald voor een offer aan een afgod en iedereen moet geld geven, de christenen weigeren (zouden ze dat eigenlijk wel moeten doen?) en daardoor wordt er toegang tot het water ontzegt. Hoe los je zulke conflicten als missionaires op? Het zette ons aan het denken….Wat al snel duidelijk was is dat er vaak niet een duidelijk, makkelijk antwoord is. Dat is juist ook het lastigste. Maar waar het bij elke godsdienst om draait: probeer het wereldbeeld van de mensen te snappen. Wat als je nu écht geloofd in een watergod, wat als je al je veiligheid vindt in het aanbidden van beelden? Pas als je mensen snapt, hun beweegredenen kent, hun godsdienst kent en weet waarom ze iets doen kan je met ze meelopen en ze al gaande weg vertellen over onze God. Maak vriendschappen, zie mensen niet als projecten…dat werd ons op het hart gedrukt.

De kinderen hebben hun draai al helemaal gevonden hier. Elke morgen doen ze trouw hun schoolwerk, de ene dag gaat dat wat beter dan de andere maar ze doen goed hun best! In de eetzaal zijn ze met iedereen vriendjes aan het worden. Vooral Anna weet echt al goed wie wie is. Ze weet precies aan te wijzen wie er Nederlands praat en met wie ze Engels moet praten. Ze vindt het heerlijk dat ze hier lekker kan dwalen en met iedereen kan kletsen. We zijn haar regelmatig kwijt! Heel irritant, maar het levert soms ook hilarische situaties op. Zo loopt ze na het eten stiekem vast met iemand mee naar het gebouw waar wij wonen. Pas kwam een stel haar terug brengen omdat ze helemaal mee gelopen was hun kamer in. Ze vertelde ons dat ze haar wat snoepjes hadden gegeven, die ze vervolgens heel snel in haar zak had gestopt! Anna weet bij iedereen wel snoepjes/chocola los te peuteren. De eerste woorden die ze in het Engels kent 🙂

We genieten ervan als de kinderen contact maken met de studenten hier. Timo kijkt vaak wat langer vanaf de zijlijn toe maar ook hij maakt steeds meer vriendjes. Na het eten helpt hij ons altijd om alle vaat naar de keuken te brengen. Daar staan studenten klaar die corvee hebben en de afwas doen. Timo geeft hun het bestek en de glazen en als onze tafel leeg is zijn er altijd wel studenten die hun lege glas aan Timo geven. Kunnen zij lekker blijven zitten en Timo heeft plezier. Na het afruimen spelen Timo en Anna soms verstoppertje in de eetzaal, de hele zaal geniet dan mee van de blijde (harde) gillen als ze elkaar vinden. Laatst kregen ze allemaal een lekker ijsje van de kok, met wie ze ook al dikke vrienden zijn. Lotte zei van de week dat ze iedereen zo zou gaan missen als we weer naar Nederland gaan. Maar gelukkig duurt dat nog even, we zijn pas op de helft!

Miss Sweety pie

‘Daar komt miss Sweety pie’, de kinderen roepen het door de gang. ‘Hello sweety pies’ hoor ik een van onze docenten zeggen. Ze komt naar boven lopen en aait een paar kinderen over hun hoofd. Altijd in voor een praatje en altijd iets liefs tegen de kinderen, dat typeert deze ontzettend vriendelijke docent die samen met haar gezin in de ‘guest flat’ woont. Dit gastenverblijf ligt op dezelfde verdieping als onze kamers en is normaal voor gasten, maar die zijn er vanwege corona momenteel niet. Sweety pie betekent letterlijk: zoete taart maar kan vertaald worden als lieverds/schattenbout. De kinderen weten het al precies en vandaar deze bijnaam voor Cami: ‘miss Sweety Pie’

De tweede week zit er op! Deze week hebben we veel gehoord over zending en de bijbel. Voor ons een heel interessant thema. We hebben met elkaar gezocht naar wat er over zending gezegd wordt in de vier evangeliën, we hebben heel veel verschillende definities van zending voorbij zien komen en geprobeerd om er zelf ook een op te schrijven of te tekenen. We hebben een interessante sessie gehad over ‘The big story of the Bible’,  (het grote verhaal van de bijbel) waarin we de bijbel niet als losse verhalen onderzochten maar keken naar het grote geheel, naar de rode lijn. De docent vatte de bijbel samen in 16 scenes, elke scene gaf hij een plaatje, bijbelteksten en uitleg.

• 

Het was een interessante ochtend, zeker ook omdat de docent zelf een (messiasbelijdende) Jood is en hierdoor met andere ogen naar sommige gedeelten kijkt. Aan de hand van tekeningen presenteerde hij zichzelf en daagde ons hierna uit om ook ons leven te tekenen. Wat zijn eigenlijk de ‘kernpunten’ van je leven, wat zou je tekenen als je anderen iets over jezelf wil vertellen? We merken dat we ontzettend veel waardevolle informatie meekrijgen die we graag nog een paar keer zouden  willen ‘herkauwen’. Helaas is hier bijna geen tijd voor, want naast de lessen (09.30-13.00) zijn er tal van andere activiteiten en is er huiswerk. Daarnaast vervullen we trouw onze corvee taken, proberen we nog wat te socializen, nog wat boeken van de boekentiplijst te lezen en tijd voor ons als gezin vrij te maken. Onze corveetaken verschillen per dag, van de week mochten we op 1 dag alle toiletten schoonmaken in het gebouw waar we verblijven. We hebben ze even geteld en we kwamen rond de 14 uit! Het huiswerk bestaat over het algemeen uit het werkboek wat we invullen. In dit werkboek worden er elke dag een aantal vragen over de sessie gevraagd en deze vragen zijn vooral bedoeld om te reflecteren op de les en het te betrekken op je eigen leven en wat je ervan kan leren.

De laatste paar dagen werden gevuld met een sessie waarin er veel cijfers langs kwamen. We werden meegenomen in hoe zending in de loop van de jaren is veranderd, welk geloof waar de overhand heeft, waar de meeste ‘on-bereikte’ mensen leven en dat tegenwoordig veel plekken die zendelingen uitzenden ook vaak zelf een zendingsplek zijn. Als laatste doken we in het boek Handelingen om te bestuderen wat we kunnen leren van de vroege kerk en hoe de zending is begonnen. We vinden het allebei heel leerzaam en waardevol om zoveel met de Bijbel bezig te zijn. Zeker omdat het ons thuis nog wel eens gebeurd dat we weinig tijd vrij maken/hebben om de Bijbel echt goed te lezen. Daarnaast is het ontzettend waardevol om met deze bagage naar het zendingsveld te gaan.

Vrijdag was het zulk lekker weer dat we de tuinman hebben geholpen met onkruid wieden. Na het onkruid wieden kwamen we de ‘kapper’ tegen. Hij is aan het basketballen en de kinderen mogen met hem mee doen. De kapper is een Chinese student die, naast studeren, klaar staat om de studenten te knippen als dit nodig is. Nico en Timo moesten nodig geknipt worden dus die vertrokken zaterdags naar de ‘games room’, een gebouw waar spelletjes gespeeld kunnen worden en speelgoed staat. Timo zette het op een krijsen en wilde absoluut niet, maar Nico is weer helemaal gewiekt. Na deze valse start is Timo echt vriendjes aan het worden met de ‘kapper’. Elke keer als de kapper de eetzaal binnen komt lopen roept Timo heel hard: ‘kijk, de kapper’! Erg leuk als de kinderen zo in contact komen met de volwassenen. Ze leren op deze manier steeds meer Engels. Timo leert waarschijnlijk nog het meeste Engels, want bij de gastouder wordt alleen maar Engels tegen hem gepraat. Hij zegt momenteel nog helemaal niks bij de gastouder, maar de gastouder vertelde ons dat de meeste kinderen rond week 4/5 wel beginnen te praten. Van de week hoorde we Timo in zijn spel een keer ‘no, no’ zeggen:). Hoewel hij er altijd vrolijk vandaan komt, zegt hij tegenwoordig dat hij niet naar Tracey wil. Waarschijnlijk komt dit ook omdat hij aan de taal moet wennen, hij loopt altijd dapper naar binnen en zwaait naar ons. Maar als we hem op zaterdag vertellen dat hij niet hoeft, geeft hij een dikke knuffel en roept hij ‘Yes’. Hij is vast ook net zo aan weekend toe als wij.

• 

Het weekend vinden we allemaal heerlijk. Het geeft ons de ruimte om wat ‘adem’ te halen. We genieten van het bij elkaar zijn, niet zoveel moeten en hebben even tijd om ons to do lijstje af te werken. We hebben een mooie wandeling gemaakt in een natuurgebied hier heel dichtbij. Terwijl we aan het wandelen waren begon het te sneeuwen! De kinderen genoten van de grote vlokken die naar beneden dwarrelden. Nadat we helemaal koud terug kwamen bleek er een groot sneeuwballengevecht te zijn buiten bij ‘All Nations’ Bijna alle studenten en gezinnen liepen buiten en we hebben elkaar bekogeld met sneeuw, veel lol gehad en een soort van sneeuwpop gemaakt die uit 6 delen bestond. Wat een plezier!

Zondags stond er een church visit op het programma. Normaal gesproken zouden we dan met onze klas bij een kerk op bezoek gaan maar aangezien dat niet fysiek mogelijk is hebben we dat via Zoom gedaan. We waren digitaal met een Nepalese kerk verbonden en hebben de dienst bijgewoond. Heel bijzonder om zo eens een dienst in een taal die je niet kent te volgen en mee te maken. Tegelijkertijd ook heel jammer dat dit fysiek momenteel niet mogelijk is, want via zoom is toch wel heel anders. Toch is het ontzettend bijzonder dat er wereldwijd christenen bij elkaar komen om God te eren, met elkaar te zingen en te bidden en de bijbel te bestuderen. Het was daarom een hele mooie afsluiting van een intensieve, leerzame week en tegelijkertijd een mooi begin van de nieuwe week.

• 

• 

• 

• 

CHICKIE

Who am I/Who are we?

Dat is de vraag waar we ons deze module mee bezig houden. Na onze quarantaine tijd hebben we nog een aantal dagen kunnen genieten van het ons ‘vrij’ kunnen bewegen, we hebben de omgeving wat verkend, de supermarkt en we hebben veel mensen leren kennen. Heel veel verschillende nationaliteiten, verhalen en namen. Soms stelden we ons per ongeluk wel 4 keer aan dezelfde voor:)

Vlak voordat we van start zouden gaan met de introductiedagen kwam het nieuws dat Engeland opnieuw in Lock down ging. De cijfers spreken voor zich en het nieuws is tragisch. Zo veel mensen die lijden onder het Corona virus, er moest wat gebeuren. Helaas betekende dit voor ons dat de kinderen niet naar school kunnen en ook wij niet naar de klas mogen. Zo gebeurt het dat we op de eerste introductiedag allebei met een laptop achter ons bureau zitten. Nico ondertussen in de befaamde ‘room 8’, een kamer verderop in de gang die leeg staat, omdat Lotte in de slaapkamer haar schoolwerk doet en Anna en Arja in de woonkamer ook met school bezig zijn. Door de lock down mogen er geen studenten naar All Nations toe komen de komende vijf weken. Dit betekent dat er veel kamers leeg zijn en we met maar twee gezinnen op de tweede verdieping wonen. Wat voelen wij ons ontzettend dankbaar dat wij hier al zitten! We hebben in de afgelopen 3 weken al zoveel geleerd en gezien!

• 

• 

• 

De eerste module duurt een week en is onderverdeeld in thema’s. Elke dag behandelen we een ander thema. De thema’s die langskomen zijn: ‘learning community’, ‘learning styles’, ‘team roles’ (onze eerste twee questionaires zitten er al op), ‘transition’, ‘idententy in Christ’ en ‘spiritual formations’. Ontzettend interessant, vinden we allebei. Vooral de ochtend over transitie was erg leerzaam. Zeker omdat we momenteel midden in een transitie zitten en veel dingen herkenden. Er waren veel ‘aha’ momenten. Daar komt het dus vandaan dat je soms ‘ineens’ zo verdrietig bent terwijl je daarvoor dacht dat je prima in je vel zat. Dit plaatje werd getoond als het gaat om emoties/gevoelens bij een transitie:

• 

Onze teacher vertelde dat dit een dag zou voor kan stellen, een week maar ook een uur. Herkenbaar en leerzaam, ook omdat dit voor de kinderen net zo goed geldt. De schommelingen zien en merken we vooral bij onszelf maar wat minder bij de kinderen. Het is bijzonder hoe goed ze zich vermaken. Het is enorm fijn dat er meerdere kinderen zijn. Vooral Lotte heeft het hierdoor een stuk makkelijker dan we hadden verwacht. Ze speelt veel samen met Leah en zij en Anna kunnen het ook erg goed vinden met twee andere Nederlandse kinderen. Het voordeel is dat deze kinderen er al wat langer zijn en hen ook weer in contact brengen met een aantal andere kinderen. Ze spelen dan ‘chickie’. Dit is gewoon het oudhollandse tikkertje maar heeft door spraakverwarring een andere naam gekregen. De Nederlandse kinderen waren namelijk even vergeten hoe tikkertje in het Engels heette en toen ze het voordeden verstonden de Engelse kinderen ‘chickie’. Vanaf nu spelen de kinderen hier ‘chickie’:)

Tijdens de lessen worden we vaak in groepjes ‘geplopt’, dat zorgt ervoor dat je de klas heel snel leert kennen en je met elkaar wat meer door kan praten over de lesstof. Tijdens de introductie dagen moesten we in kleine groepjes op zoek naar overeenkomsten en er zo veel mogelijk presenteren. Een heel simpel middel om elkaar snel te leren kennen en het was leuk om juist de overeenkomsten te benoemen in plaats van de verschillen. Zo bleek dat onze student uit Myanmar ook van vissen hield, we allebei een kind van twee jaar hebben en we van lezen houden. De volgende dag moesten we ons aan elkaar voorstellen aan de hand van een voorwerp. Ook een activiteit waardoor je snel meer van elkaar te weten komt. Maar ook tijdens de echte lessen zitten we vaak in groepjes. Het mooie aan de Enroute is dat veel van de theorie onderbouwd wordt met bijbelgedeelten. Hierdoor krijgt alles een stuk meer betekenis en houden we ons ook veel bezig met bijbelstudie. Naast de vele theorie krijgen we ook heel veel praktijksituaties mee, onze docenten zijn er heel goed in om de theorie gelijk te verwerken in praktijkvoorbeelden. De docenten zijn erg enthousiast. De ‘well done’s, ‘fantastic’s en ‘amazing!’s zijn niet aan te slepen!

Eten gebeurt hier in de ‘Mapple hall’, ondertussen een bekend begrip bij onze kinderen. De standaardvraag als we zeggen dat we gaan eten is: ‘in de Mapple hall?’. Ze vinden het er vooral gezellig, de grote mensen vinden de kinderen een attractie op zich. Lotte heeft een student al leren tellen tot 10 in het Nederlands, ze is nu bezig om ze tot 20 te laten tellen. Soms doen we met elkaar een spel na het eten. We moesten vorige week per tafel een gebaar verzinnen en als ons gebaar door een andere groep werd gedaan waren wij aan de beurt. We moesten dan eerst ons gebaar doen en daarna het gebaar van de groep die wij weer uit kozen. Dit leverde hilarische taferelen op.

• 

• 

Nu er een lesweek voorbij is hebben we een lekker ritme te pakken maar in het begin van de week was het best zoeken. Soms is het uitdagend om zowel zelf les te volgen als ook de kinderen te begeleiden bij hun huiswerk. We kunnen elkaar gelukkig afwisselen waardoor we om de dag de les kunnen volgen zonder onze aandacht te verdelen.  Timo mag gelukkig wel naar de Childminder, waardoor hij de ochtend van huis is. Hij heeft het bij Tracey prima naar zijn zin, al moest hij wennen de eerste dagen. ‘Treusje’, zoals Timo Tracey noemt, en de andere kinderen praten Engels tegen hem en Timo praat (soms) in het Nederlands terug. Toch begrijpt hij al aardig wat ondertussen. In de middag staan er wel eens wat extra activiteiten op het programma, werken we mee in een schoonmaakrooster, doen we ons huiswerk, hebben we ons eigen huishouden, spelen we spelletjes met de kinderen en proberen we soms wat extra te lezen over de theorie van de ochtend en zijn we soms ook op zoek naar tijd voor ons alleen…  We hopen dat het ritme er lekker in blijft zitten, maar voelen ons dankbaar voor elke dag hier! Juist ook door dingen die niet lekker lopen kunnen we veel leren. Op naar volgende week waarin we dieper in gaan op: ‘wat zegt de bijbel over zending’.

QUARANTAINE